Wiele nieporozumień w interpretowaniu pism Lamarcka

Drugie prawo ma, zdaniem Cannona, podstawowe znaczenie dla całej koncepcji Lamarcka. Sformułował je w następujący sposób: Wytworzenie nowego narządu w ciele zwierzęcia jest wynikiem nowej potrzeby, która trwale daje się odczuć, i wynikiem nowego ruchu, który ta potrzeba wywołuje i podtrzymuje. Mimo że prawo to jest już zawarte w rozważaniach Lamarcka w „Filozofii zoologii”, zostaje ono sprecyzowane jako odrębne prawo dopiero w dziele z 1815 r.

Wiele nieporozumień w interpretowaniu pism Lamarcka powstało stąd, że termin „potrzeba” przetłumaczono błędnie jako „wola”. Zwierzę nie „chce”, nie „dąży” do wytworzenia jakiegoś narządu, lecz odczuwa potrzebę posiadania tego narządu.

Trzecie prawo – to zasada wpływu używania i nieużywania narządów. Prawo czwarte – to zasada dziedzicznego utrwalania się zmian nabytych przez osobnika zgodnie z prawem poprzednim.